Maarten en Esther komen er niet uit samen.
trauma
Hoe je toch finisht – zelfs al is dat na 54 jaar, 8 maanden, 6 dagen, 5 uur, 32 minuten, 20 seconden en 3 tienden van een seconde
Tijdreizen
Gisteren werd ik moeder. Morgen gaat ze het huis uit.
Aan mijn rimpeltjes en haar jongvolwassen gezicht zie ik heus wel dat er meer dan twee dagen verstreken zijn.
Maar voor mijn gevoel duurden de jaren niet langer dan minuten.
Lachen om je trauma
“Is het niet heel zwaar om steeds met trauma bezig te zijn?” vragen mensen soms.
Ja, het gebeurt dat ik tranen laat tijdens een sessie, of dat ik later terugdenk aan een verhaal dat ik heb gehoord.
Maar een sessie gaat om een mens, om het ontdekken van zijn of haar hulpbronnen, om het versterken en vergroten van veerkracht.
Daarom gebeurt het minstens zo vaak dat een cliënt en ik samen zitten te schateren.
Vallen, liggen en opstaan
“Ik snap niet waarom het me dit keer zo raakt”, zei hij.
“Het is al zo vaak gebeurd dat ik in een project werd vervangen door een collega.”
Hij slikte.
Ik vroeg wat er dit keer anders was dan die andere keren.
“Het overviel me gewoon. Anders is het een beslissing die we samen nemen. Nu was ik weg voordat ik er erg in had.”
Zijn adem zat nu wel erg hoog en hij leek in het niets te staren.
Ik ging naast hem zitten met mijn handen op zijn schouders.
Ik verstond bijna niet wat hij zei.
“Ik mis m’n vader.”
Hondenleven
Hondje
“Ik haat dit lijf!” zei ze.
Haar gezicht kleurde en ik zag tranen in haar ogen.
“Vroeger kon ik alles. En moet je me nu zien. Ik heb er zo genoeg van.”
Ze leek een stuk kleiner dan even daarvoor, toen ze vertelde over het hondje dat ze sinds kort had.
Een klein bang hondje.
Ze had verteld hoe ze met geduld en aanmoediging het hondje zover had gekregen dat het bij haar op de bank wilde zitten.
Ik had haar gezicht zien oplichten en levendigheid gehoord in haar stem.
