“Ik snap niet waarom het me dit keer zo raakt”, zei hij.
“Het is al zo vaak gebeurd dat ik in een project werd vervangen door een collega.”
Hij slikte.
Ik vroeg wat er dit keer anders was dan die andere keren.
“Het overviel me gewoon. Anders is het een beslissing die we samen nemen. Nu was ik weg voordat ik er erg in had.”
Zijn adem zat nu wel erg hoog en hij leek in het niets te staren.
Ik ging naast hem zitten met mijn handen op zijn schouders.
Ik verstond bijna niet wat hij zei.
“Ik mis m’n vader.”
Zijn vader was plotseling overleden toen hij veertien was. Hij had hem niet meer gezien.
Van de ene op de andere dag was hij, oudste zoon, de man in huis.
Totdat zijn moeder een nieuwe relatie kreeg. Op zijn achttiende was hij het huis uit gegaan.
In de jaren daarna was hij meerdere keren overvallen door een pijnlijk verlies.
Of door beslissingen waarin hij zich niet gehoord of gezien voelde.
Na zo’n gebeurtenis had hij zich geen tijd gegund: hij had geen pauze genomen tussen de ene en de andere catastrofe.
Als je bent gevallen, merk dan even dat je ligt voordat je weer opstaat
Na een overweldigende gebeurtenis is het noodzakelijk om te herstellen.
Dat doe je in een veilige omgeving met mensen die je lief hebt.
Door tot rust te komen, met huid en haar te beseffen dat het voorbij is, dat je leeft.
Door te rouwen, te ontladen, betekenis te geven.
Door onderscheid te maken tussen verleden, heden en toekomst.
Als je te snel weer doorgaat, schouders eronder, blijft een residu van stress achter in je lichaam.
Residu op residu stapelend kom je op een moment dat een kleine tegenvaller jou kan doen omvallen.
Dieren weten van nature hoe ze stress moeten ontladen.
In hun natuurlijke omgeving raken dieren niet getraumatiseerd. Ze schudden stress letterlijk van zich af.
Wat zij doen kunnen wij van nature ook, maar we zitten dat vermogen vaak in de weg omdat we denken.
Denken dat we moeten doorzetten, bijvoorbeeld.
Kijk hoe deze impala dat doet.