Lachen om je trauma

“Is het niet heel zwaar om steeds met trauma bezig te zijn?” vragen mensen soms.

Ja, het gebeurt dat ik tranen laat tijdens een sessie, of dat ik later terugdenk aan een verhaal dat ik heb gehoord.

Maar een sessie gaat om een mens, om het ontdekken van zijn of haar hulpbronnen, om het versterken en vergroten van veerkracht.
Daarom gebeurt het minstens zo vaak dat een cliënt en ik samen zitten te schateren.

lion-3012515_1280 pixabay 20191127

???

Toch zijn er ook momenten dat mijn cliënt lacht en ik een groot vraagteken voel.
Omdat hij iets vertelt wat heel verdrietig is.
Omdat zij lacht terwijl ze wegkijkt.
Vorige week bijvoorbeeld, toen Ida vertelde dat ze in haar leven nu eenmaal voortdurend verlaten wordt, en hard begon te lachen.

question-mark-3255140_1280 pixabay 20191129

Een mens is meer dan een trauma

Mensen komen bij mij omdat ze in het hier-en-nu de gevolgen ondervinden van een overweldigende gebeurtenis in het daar-en-dan.
In de tijd die sindsdien verstreken is, van een paar maanden tot soms meer dan zeventig jaar, hebben ze heus manieren ontwikkeld om zich staande te houden.

Alleen zijn die manieren soms niet meer behulpzaam.

In een vorig blog schreef ik over overkoppeling.
Bij Ida is juist sprake van onderkoppeling: zodra ze zich verdrietig of alleen voelt, wordt haar emotie afgekoppeld en gaat ze lachen.

Ida werd als kind uitgelachen als ze zich verward en ontredderd voelde.
Om in ieder geval maar de verbinding met haar omgeving in stand te houden, lachte ze mee.

En dat doet ze nog steeds.

Verbinding met andere mensen is noodzakelijk voor ons allemaal.
Voor kinderen is verbinding van levensbelang: voor hun overleving zijn ze afhankelijk van hun verzorgers.
Bovendien zijn jonge kinderen nog niet in staat om zichzelf te reguleren. Daar hebben ze een volwassene met een gereguleerd zenuwstelsel voor nodig.

boy-926103_1280 pixabay 20191127

Over leven

Ons lijf is gericht op overleven.
Als een emotie of gedrag die overleving in gevaar kan brengen, kan ons systeem dat deel inkapselen of bevriezen.
En dat wat op een moment de beste kans biedt op overleving, kan een gewoonte worden, een patroon, en in het onderbewuste verdwijnen.

Als je je weer bewust worden van je gewoontes en patronen, kun je nieuwe mogelijkheden gaan ontdekken.
Mogelijkheden die passen bij nu, prettiger zijn, minder energie kosten.

Gelukkig heeft ons lijf veel mogelijkheden – meer dan je dacht!