“Had ik dit maar eerder geweten”, zei Gijs, en hij keek uit het raam.
“Wat was er dan anders geweest?” vroeg ik.
Hij zou een andere opleiding hebben gekozen. Een andere baan.
Iets met meer beweging, meer vrijheid, meer creativiteit.
Terwijl hij vertelde legde hij zijn handen op tafel en spreidde zijn vingers uit.
Smalle schouders
“Ik heb weer een aap op m’n schouder erbij”, zuchtte ze.
“Waarom kan ik nou nooit eens voor mezelf opkomen? Ik zeg nooit wat ik echt denk!”
Ik vroeg haar wanneer ze voor het laatst had gezegd wat ze echt dacht.
Ze haalde haar schouders op en keek naar haar schoen.
“Geen idee. Lang geleden. Misschien wel nooit.”
Hondje
“Ik haat dit lijf!” zei ze.
Haar gezicht kleurde en ik zag tranen in haar ogen.
“Vroeger kon ik alles. En moet je me nu zien. Ik heb er zo genoeg van.”
Ze leek een stuk kleiner dan even daarvoor, toen ze vertelde over het hondje dat ze sinds kort had.
Een klein bang hondje.
Ze had verteld hoe ze met geduld en aanmoediging het hondje zover had gekregen dat het bij haar op de bank wilde zitten.
Ik had haar gezicht zien oplichten en levendigheid gehoord in haar stem.
Niet te genieten
“Ik ben blij dat je weer naar háár toe gaat” had z’n vrouw gezegd.
Thuis vonden ze hem niet te genieten.
En na een sessie ging het tenminste weer een tijdje.
Paul zat wat in elkaar gezakt in de stoel.
Zijn gezicht stond strak en z’n ogen flitsten heen en weer terwijl hij vertelde dat hij zich vanaf het begin van zijn baan niet welkom voelde. Dat hij thuis snel boos en geïrriteerd was.
“Mijn kinderen herinneren me straks als een chagrijnige vent”, zei hij.
Zit je nu te huilen?
Terwijl hij vertelde liepen er twee tranen over mijn wangen.
Hij stopte midden in een zin. “Zit je nu te huilen?”
Ik zei dat z’n verhaal me raakte.
Hij deed zijn mond open en weer dicht en keek me nog eens aan.
“Hoe is dat,” vroeg ik, “dat een ander mens wordt geraakt door jouw verhaal?”
“Raar. Onbekend.” zei hij.
Hij zuchtte en legde zijn hand op z’n maagstreek.
“Maar wel fijn. Ik krijg het er warm van.”
Wat betekende die traan?
Ze had verteld over het verlies van een dierbare. Van wie ze zo graag had willen horen dat ze goed was zoals ze was.
Toen de tranen kwamen waren haar gezicht en hals rood, en haar ademhaling hoog en onregelmatig. Haar keel voelde dichtgeknepen. Haar handen en voeten bewogen onrustig.
“Ik dacht dat het wat beter ging. En nu moet ik weer zo huilen”, zei ze.
Paula is net weer aan het werk en wil geen derde burn-out.
Er is weer wat energie. Ze kan een paar uur werken. Af en toe heeft ze zin om iets te doen met vrienden. Ze is niet meer zo snel verdrietig of geïrriteerd.
Maar nu wel, en daar baalt ze van.
Ik voelde me geBanksyd
Eenentwintig jaar was ik danseres.
Zeven jaar geleden stopte ik met lesgeven en optreden.
En nu besloot ik op te ruimen.
“In het moment zijn, houdt ook in dat je vrede hebt met je verleden en de toekomst. Als je je niet op je gemak voelt met je verleden, of als je je zorgen maakt over de toekomst, hoe kun je dan aanwezig zijn in het nu?”
Dat zegt Christine Cayol over haar boek Waarom de Chinezen de tijd meehebben in een interview met Anne Wesseling voor Happinez (2018, nr 7).
In mijn coachpraktijk merk ik dat mensen zich vaak uiten op een manier die niet past bij hun huidige situatie. Ze gedragen zich zoals dat ooit succesvol of noodzakelijk was. Maar nu zijn hun context en realiteit veranderd, ze weten beter wie ze zijn of willen zijn, wat ze verlangen of nodig hebben van hun omgeving.
“Ik zie weinig verband met de werkelijkheid”, zei ze.
Een beleefde manier om mij te vertellen dat ze niets zag in deze oefening.
Even was een stemmetje in mij het grondig met haar eens.
“Zie je wel!” zei het stemmetje in mijzelf.
“Ze kan er niets mee, het is een slechte oefening, en jij bent een slechte trainer!”
