“Vannacht had ik die droom weer.”
Sinds die ene gebeurtenis, jaren geleden, droomt ze.
Elke keer een ander verhaal, met steeds dezelfde afloop: ze kan niet weg.
“Ik zat weer vast. Maar dit keer was er wel een uitweg! Voor het eerst!”
Ik zie haar voeten bewegen terwijl ze dat zegt.
Aan het tafeltje naast mij zaten een klein meisje en haar moeder vrolijk te kletsen.
Het meisje keek om zich heen en vertelde wat ze zag.
‘Drink je wel je sap op?’ vroeg de moeder.
Het meisje pakte haar glas en zette het zonder iets te drinken weer neer, omdat iets nieuws haar aandacht trok.
De mobiele telefoon van de vrouw zoemde. ‘Ja, daar kom je nu mee, wij zitten net.’ …. ‘Nou ik kom er zo wel aan’.
Svens partner had hem verlaten en hij begreep er niets van.
Het voelde als verraad.
Ik vraag wanneer hij zich eerder zo heeft gevoeld.
Dat was vroeger, thuis.
“Maar dat heb ik allemaal al verwerkt.”
Er komt een beeld op van zijn ouders aan tafel.
“Raar!” zegt hij en fronst zijn wenkbrauwen.
“Ik zie mijn vader. Ik zie mijn moeder. Haar jurk. Ik zie het raam, die lelijke lamp, zelfs het rode tafelkleed. Maar ik zie mezelf niet.”
“Je oogspiertjes zijn helemaal verkrampt”, zei de opticien.
Ik zat al een half uur achter het meetapparaat terwijl mijn tranende ogen heen en weer flipperden tussen plus en min.
“Je hebt wel wat te lang gewacht”, zei ze.
“Het is moeilijk om een meting te doen, omdat je ogen te goed zijn geworden in het zich steeds aanpassen.”
Want dat is wat we doen: aanpassen als dat nodig is.
Of als dat ooit nodig is geweest.
“Is het niet heel zwaar om steeds met trauma bezig te zijn?” vragen mensen soms.
Ja, het gebeurt dat ik tranen laat tijdens een sessie, of dat ik later terugdenk aan een verhaal dat ik heb gehoord.
Maar een sessie gaat om een mens, om het ontdekken van zijn of haar hulpbronnen, om het versterken en vergroten van veerkracht.
Daarom gebeurt het minstens zo vaak dat een cliënt en ik samen zitten te schateren.
Muizen hadden de weg gevonden naar onze keuken.
Ze knaagden hier en daar.
Lieten keutels achter op de vloer.
Vloeiden als een inktvlek weg door een kier als ik de keukendeur open deed.
Ze knaagden ook aan mij.
“Ik snap niet waarom het me dit keer zo raakt”, zei hij.
“Het is al zo vaak gebeurd dat ik in een project werd vervangen door een collega.”
Hij slikte.
Ik vroeg wat er dit keer anders was dan die andere keren.
“Het overviel me gewoon. Anders is het een beslissing die we samen nemen. Nu was ik weg voordat ik er erg in had.”
Zijn adem zat nu wel erg hoog en hij leek in het niets te staren.
Ik ging naast hem zitten met mijn handen op zijn schouders.
Ik verstond bijna niet wat hij zei.
“Ik mis m’n vader.”
“Ik weet het niet meer” zei Daniëlle.
“Die avond is helemaal weg. Die hele periode, trouwens. Ik weet alleen nog wat vrienden en familie me later hebben verteld”.
Ze fronste haar voorhoofd en haar handen klemden om de stoel.
Ik vroeg van wat voor muziek ze hield, toen.
Ze begon te lachen.
“Hip-hop! Lekker dynamisch!”
Ik zag een beweging in heupen, romp en armen.
Maarten wil een stap verder.
In de afgelopen sessies hebben we tijd besteed aan veerkracht en het omgaan met emoties.
Nu wil hij terugkijken naar het moment van de levensveranderende ervaring zelf.
Hij heeft het gevoel dat er nog lading van dat moment aanwezig is en hem in de weg zit in het hier en nu.
“Mag ik zo’n lekker biertje van je?” vraagt de vrouw aan het tafeltje naast mij.
“En een portie bitterballen graag!”
Mijn aandacht verspringt van lezen naar luisteren.
Ha, denk ik, iemand die gewoon zegt wat ze wil…
“Ik heb nog niet geluncht.”
… toch een verklaring voor haar bestelling.
