“Ik snap niet waarom het me dit keer zo raakt”, zei hij.
“Het is al zo vaak gebeurd dat ik in een project werd vervangen door een collega.”
Hij slikte.
Ik vroeg wat er dit keer anders was dan die andere keren.
“Het overviel me gewoon. Anders is het een beslissing die we samen nemen. Nu was ik weg voordat ik er erg in had.”
Zijn adem zat nu wel erg hoog en hij leek in het niets te staren.
Ik ging naast hem zitten met mijn handen op zijn schouders.
Ik verstond bijna niet wat hij zei.
“Ik mis m’n vader.”
