Maandag moet hij naar het ziekenhuis.
Hij weet dat het een kleine en routinematige ingreep is.
Maar hij is bang.
Zo bang dat het zijn dagen beheerst.
emoties
Dwalen in het niets
Maarten wil een stap verder.
In de afgelopen sessies hebben we tijd besteed aan veerkracht en het omgaan met emoties.
Nu wil hij terugkijken naar het moment van de levensveranderende ervaring zelf.
Hij heeft het gevoel dat er nog lading van dat moment aanwezig is en hem in de weg zit in het hier en nu.
Over grenzen
“Mag ik zo’n lekker biertje van je?” vraagt de vrouw aan het tafeltje naast mij.
“En een portie bitterballen graag!”
Mijn aandacht verspringt van lezen naar luisteren.
Ha, denk ik, iemand die gewoon zegt wat ze wil…
“Ik heb nog niet geluncht.”
… toch een verklaring voor haar bestelling.
Van wie zijn die tranen?
Zit je nu te huilen?
Terwijl hij vertelde liepen er twee tranen over mijn wangen.
Hij stopte midden in een zin. “Zit je nu te huilen?”
Ik zei dat z’n verhaal me raakte.
Hij deed zijn mond open en weer dicht en keek me nog eens aan.
“Hoe is dat,” vroeg ik, “dat een ander mens wordt geraakt door jouw verhaal?”
“Raar. Onbekend.” zei hij.
Hij zuchtte en legde zijn hand op z’n maagstreek.
“Maar wel fijn. Ik krijg het er warm van.”
Emoties als wachtwoord
Wat betekende die traan?
Ze had verteld over het verlies van een dierbare. Van wie ze zo graag had willen horen dat ze goed was zoals ze was.
Toen de tranen kwamen waren haar gezicht en hals rood, en haar ademhaling hoog en onregelmatig. Haar keel voelde dichtgeknepen. Haar handen en voeten bewogen onrustig.
(Op) weg met emoties
“Ik dacht dat het wat beter ging. En nu moet ik weer zo huilen”, zei ze.
Paula is net weer aan het werk en wil geen derde burn-out.
Er is weer wat energie. Ze kan een paar uur werken. Af en toe heeft ze zin om iets te doen met vrienden. Ze is niet meer zo snel verdrietig of geïrriteerd.
Maar nu wel, en daar baalt ze van.