“Ik voel me rustig en blij” zegt Martin. “Dat komt door de wandeling door het park hiernaartoe. Ik word altijd rustig van bomen en buiten zijn.”
Zijn beide hakken zijn los van de grond, zijn rechtervoet wipt op en neer.
erkennen
Kattig
“Waar is het anders?
Welk deel van je lijf voelt wat prettiger?”
Petra kijkt me aan en is even stil.
“O, dat vraagt nooit iemand. We hebben het altijd alleen maar over mijn klachten.”
Make every day Diversity Day
‘Laat eens zien wie jij niet bent’ vraag ik tijdens de workshop. Hij doet een stap naar achteren en kijkt naar de grond. Dan stapt hij naar voren, gooit zijn armen in de lucht en swingt zijn heupen heen en weer. Heel even.
Voorbij het eindpunt
Maandag moet hij naar het ziekenhuis.
Hij weet dat het een kleine en routinematige ingreep is.
Maar hij is bang.
Zo bang dat het zijn dagen beheerst.
Van wie zijn die tranen?
Zit je nu te huilen?
Terwijl hij vertelde liepen er twee tranen over mijn wangen.
Hij stopte midden in een zin. “Zit je nu te huilen?”
Ik zei dat z’n verhaal me raakte.
Hij deed zijn mond open en weer dicht en keek me nog eens aan.
“Hoe is dat,” vroeg ik, “dat een ander mens wordt geraakt door jouw verhaal?”
“Raar. Onbekend.” zei hij.
Hij zuchtte en legde zijn hand op z’n maagstreek.
“Maar wel fijn. Ik krijg het er warm van.”
Emoties als wachtwoord
Wat betekende die traan?
Ze had verteld over het verlies van een dierbare. Van wie ze zo graag had willen horen dat ze goed was zoals ze was.
Toen de tranen kwamen waren haar gezicht en hals rood, en haar ademhaling hoog en onregelmatig. Haar keel voelde dichtgeknepen. Haar handen en voeten bewogen onrustig.
(Op) weg met emoties
“Ik dacht dat het wat beter ging. En nu moet ik weer zo huilen”, zei ze.
Paula is net weer aan het werk en wil geen derde burn-out.
Er is weer wat energie. Ze kan een paar uur werken. Af en toe heeft ze zin om iets te doen met vrienden. Ze is niet meer zo snel verdrietig of geïrriteerd.
Maar nu wel, en daar baalt ze van.