Svens partner had hem verlaten en hij begreep er niets van.
Het voelde als verraad.
Ik vraag wanneer hij zich eerder zo heeft gevoeld.
Dat was vroeger, thuis.
“Maar dat heb ik allemaal al verwerkt.”
Er komt een beeld op van zijn ouders aan tafel.
“Raar!” zegt hij en fronst zijn wenkbrauwen.
“Ik zie mijn vader. Ik zie mijn moeder. Haar jurk. Ik zie het raam, die lelijke lamp, zelfs het rode tafelkleed. Maar ik zie mezelf niet.”
“Daar! Sollicitatiegesprek voor mijn tweede baan? Derde baan? Negentien tweeëntachtig.”
Het valt me op dat hij het jaartal onmiddellijk weet.
En hij vertelt dat hij dat zo precies weet, omdat hij zich voor het eerst had voorgesteld met zijn nieuwe naam.
Nieuwe naam?
Ik ken hem al een tijdje – Sven.
Hij vertelt dat hij vroeger Pieter heette.
“O”, zeg ik “dus niet Sven zat daar met ouders aan tafel, maar Pieter.”
“Shit” zegt Sven en trekt wit weg.
“Nu zie ik mezelf wel”.
Meer en meer details over de periode thuis komen terug.
Meer en meer emoties.
Als een moment of periode te veel is om te kunnen verdragen, kiezen we onbewust manieren om ons staande te houden.
Bijvoorbeeld overkoppeling, onderkoppeling of dissociatie.
Bij die laatste nemen we, nog steeds onbewust, afstand van een deel van onszelf of van het hier-en-nu.
Sven had dat wel heel letterlijk gedaan door een andere naam aan te nemen.
Hij had zich afgekeerd van een periode uit zijn leven, en daarmee van een deel van zichzelf.
Als je ervaringen uit het verleden niet transformeert, maar inkapselt of parkeert, kleuren die ‘onder water’ nog steeds je interpretaties van gebeurtenissen in het hier-en-nu, en je reacties daarop.
Daardoor kunnen je keuzevrijheid en creativiteit afnemen.
De psychiater in dit filmpje heeft nog maar één antwoord over….