Zit je nu te huilen?
Terwijl hij vertelde liepen er twee tranen over mijn wangen.
Hij stopte midden in een zin. “Zit je nu te huilen?”
Ik zei dat z’n verhaal me raakte.
Hij deed zijn mond open en weer dicht en keek me nog eens aan.
“Hoe is dat,” vroeg ik, “dat een ander mens wordt geraakt door jouw verhaal?”
“Raar. Onbekend.” zei hij.
Hij zuchtte en legde zijn hand op z’n maagstreek.
“Maar wel fijn. Ik krijg het er warm van.”
Wat betekende die traan?
Ze had verteld over het verlies van een dierbare. Van wie ze zo graag had willen horen dat ze goed was zoals ze was.
Toen de tranen kwamen waren haar gezicht en hals rood, en haar ademhaling hoog en onregelmatig. Haar keel voelde dichtgeknepen. Haar handen en voeten bewogen onrustig.
“Ik zie weinig verband met de werkelijkheid”, zei ze.
Een beleefde manier om mij te vertellen dat ze niets zag in deze oefening.
Even was een stemmetje in mij het grondig met haar eens.
“Zie je wel!” zei het stemmetje in mijzelf.
“Ze kan er niets mee, het is een slechte oefening, en jij bent een slechte trainer!”
