Uitweg – praktijk lispeltuut

“Vannacht had ik die droom weer.”

Sinds die ene gebeurtenis, jaren geleden, droomt ze.
Elke keer een ander verhaal, met steeds dezelfde afloop: ze kan niet weg.

“Ik zat weer vast. Maar dit keer was er wel een uitweg! Voor het eerst!”

Ik zie haar voeten bewegen terwijl ze dat zegt.

Als we ons bedreigd voelen, en die bedreiging even aanhoudt, gaat ons systeem zich voorbereiden op vechten of vluchten.
Ogen gaan focussen, bloedtoevoer verschuift van de organen naar de ledematen, adem en hartslag worden korter en sneller.
En vooral wordt er een enorme hoeveelheid energie gemobiliseerd.

Soms kan een vecht- of vluchtbeweging niet worden gemaakt.

Bijvoorbeeld als je wordt tegengehouden, als je systeem tegelijkertijd wil vechten èn vluchten, of als je je niet kunt bewegen als gevolg van bijvoorbeeld een narcose.
De beweging blijft dan ‘onafgerond’ achter in je lichaam.
En alsof er een tik in de langspeelplaat zit, blijft je lijf op zoek naar mogelijkheden om de beweging af te maken.

Ellen, bijvoorbeeld, ontwijkt gelegenheden waar veel mensen bij elkaar komen.
Maar ‘s nachts, in haar dromen, komt ze toch in bedreigende situaties.
Dat ze dit keer een ontsnappingsmogelijkheid zag, heft de ‘tik in haar plaat’ op.
Haar oriëntatievermogen verbreedt zich, en er is weer ruimte voor meer dan alleen maar gevaar.

In de veilige context van de praktijk komen de onderdrukte vlucht- en vechtresponsen in haar lichaam tot uiting.
Vanuit haar voeten en benen ontstaat een loopbeweging, haar armen en handen duwen iemand op afstand.
Daarna ontstaan kleine trillende en schuddende bewegingen.
Eindelijk kunnen de onvoltooide bewegingen worden afgerond, en kan ze uit de oude groef.

De ijsbeer in dit filmpje wordt verdoofd terwijl hij vlucht.
Als hij bijkomt, maken zijn poten bewegingen alsof hij rent, en schudt hij de overtollige energie af.
Daarmee is de opgeslagen overlevingsenergie ontladen – net als bij Ellen nu.