Hondje
“Ik haat dit lijf!” zei ze.
Haar gezicht kleurde en ik zag tranen in haar ogen.
“Vroeger kon ik alles. En moet je me nu zien. Ik heb er zo genoeg van.”
Ze leek een stuk kleiner dan even daarvoor, toen ze vertelde over het hondje dat ze sinds kort had.
Een klein bang hondje.
Ze had verteld hoe ze met geduld en aanmoediging het hondje zover had gekregen dat het bij haar op de bank wilde zitten.
Ik had haar gezicht zien oplichten en levendigheid gehoord in haar stem.
