“Ik dacht dat het wat beter ging. En nu moet ik weer zo huilen”, zei ze.
Paula is net weer aan het werk en wil geen derde burn-out.
Er is weer wat energie. Ze kan een paar uur werken. Af en toe heeft ze zin om iets te doen met vrienden. Ze is niet meer zo snel verdrietig of geïrriteerd.
Maar nu wel, en daar baalt ze van.
Blij mag wel, verdrietig niet
Van onszelf en mensen om ons heen mogen we blij zijn, vrolijk, enthousiast. Verdriet, boosheid, irritatie zijn meestal niet zo welkom. Dan zoeken we een oorzaak, willen we een oplossing, en eigenlijk moet de emotie, die we ‘negatief’ noemen, zo snel mogelijk weg.
Dat werkt heel even.
Daarna heb je verschillende mogelijkheden:
a. de emotie steekt opnieuw de kop op, waarschijnlijk in uitvergrote vorm;
b. alle emoties vlakken af, ook de positieve;
c. je wordt ziek.
Meestal kun je niet zelf kiezen welke het wordt.
Eerst erkennen…
Iedere wens, iedere verandering, iedere reis begint met erkennen waar je nu bent.
Dus als je verdrietig bent, merk dan dat je verdrietig bent.
Als je boos bent, neem dan waar hoe jouw lijf je dat laat weten.
Geef een paar millimeter ruimte aan dat gevoel.
En merk dat er vanzelf wat meer lucht en rust komt.
… dan verkennen
Nu je niet meer middenin je emotie zit, kun je eens gaan kijken wat de boodschap is. Het kan fijn zijn dat samen met iemand te doen.
Er zijn ontelbare nuances.
Rose-Lynn Fisher maakte foto’s van tranen van haarzelf en anderen die ze onder de microscoop had gelegd.
Ze noemde haar project The Topography of Tears. De foto’s tonen landschappen die uitnodigen om in te dwalen.
Paula ging verder
Paula’s gevoelens van verdriet en irritatie bleken boodschappers van toegenomen veerkracht. Nu ze weer meer kon hebben, gebruikte haar lijf de mogelijkheid weer wat emoties te ontladen. En toen we dat hadden vastgesteld, herinnerde ze zich ook ineens een moment in de afgelopen week waarop ze voor het eerst in lange tijd had zitten schateren.
Meer inspiratie?
Kijk dan eens wat Mr. Ramesh adviseert!