‘Iedereen verwacht dat ik straks weer beschikbaar voor ze ben’ zegt Ellen.
Ze heeft een moeilijk jaar achter de rug.
Verlies, rouw, een burn-out.
Nu is ze weer aan het opkrabbelen.
‘Mijn moeder verwacht dat we samen gaan winkelen zodra dat kan.
En mijn zus kan niet wachten tot ik weer op haar kinderen kan passen.’
‘Wat vind je daarvan?’ vraag ik.
Haar voet stopt met op de grond te tikken.
Ze is wel vier seconden stil voordat ze zegt dat ze er eigenlijk niets meer van vindt.
‘Ik ben er wel klaar mee om altijd kadootjes te geven.’
In het rouwen merkte Ellen niet alleen het verlies van haar vader, maar ook het verlies van het gezin. Nu zij het even niet kan, is er niemand die vraagt wat de anderen nodig hebben.
Ik vraag Ellen wat er nu in de ideale wereld zou gebeuren, en om zich dat levendig voor te stellen. Wat doen of zeggen haar moeder of zus? Hoe kijken ze? Hoe klinkt hun stem? Maken ze een gebaar, hoe is hun lichaamshouding?
Een visualisatie, jezelf iets voorstellen, is voor je lichaam een bijna-echte ervaring. Daarom kun je zo van slag zijn na een nare droom. Daarom ook trainen sporters met visualisaties. Jezelf voorstellen wat er in de ideale wereld zou gebeuren, kan je een nieuw gevoel laten ervaren. Een andere cliënte noemde dat “troost met terugwerkende kracht”. Maar het kan ook zijn dat zo’n ideaal scenario zo onmogelijk lijkt dat het niet raakt.
Ellen beschrijft een ideale situatie waarin haar moeder vraagt hoe gaat het nu eigenlijk met haar gaat.
Ik vraag wat ze ervaart terwijl ze zich dat voorstelt.
“Niet zoveel”, zegt ze.
Ellen heeft al de conclusie getrokken dat het maximaal haalbare is bereikt in haar gezin van herkomst. Dat dit is waarmee ze het zal moeten doen. En ze heeft besloten haar houding aan te passen, en niet meer op afroep beschikbaar te zijn.
En dan maar kijken wat er gebeurt.
Ze pakt haar telefoon om een nieuwe afspraak te plannen.
“Hee, een berichtje van mijn zus! Ze vraagt hoe het met me gaat.”
“Kadootje!” zeg ik.
Bekijk ook dit filmpje over een bijzonder kado.