Ik had het kunnen weten, als ik naar de signalen vanuit mezelf en mijn omgeving had geluisterd.
Maar omdat ik vooral aan het ‘doen’ was, had ik geen tijd genomen om bij die signalen stil te staan.
En zo kwam het dat ik vanochtend klaar zat voor een balanssessie – en er niemand kwam.
Svens partner had hem verlaten en hij begreep er niets van.
Het voelde als verraad.
Ik vraag wanneer hij zich eerder zo heeft gevoeld.
Dat was vroeger, thuis.
“Maar dat heb ik allemaal al verwerkt.”
Er komt een beeld op van zijn ouders aan tafel.
“Raar!” zegt hij en fronst zijn wenkbrauwen.
“Ik zie mijn vader. Ik zie mijn moeder. Haar jurk. Ik zie het raam, die lelijke lamp, zelfs het rode tafelkleed. Maar ik zie mezelf niet.”
“Je oogspiertjes zijn helemaal verkrampt”, zei de opticien.
Ik zat al een half uur achter het meetapparaat terwijl mijn tranende ogen heen en weer flipperden tussen plus en min.
“Je hebt wel wat te lang gewacht”, zei ze.
“Het is moeilijk om een meting te doen, omdat je ogen te goed zijn geworden in het zich steeds aanpassen.”
Want dat is wat we doen: aanpassen als dat nodig is.
Of als dat ooit nodig is geweest.
“Is het niet heel zwaar om steeds met trauma bezig te zijn?” vragen mensen soms.
Ja, het gebeurt dat ik tranen laat tijdens een sessie, of dat ik later terugdenk aan een verhaal dat ik heb gehoord.
Maar een sessie gaat om een mens, om het ontdekken van zijn of haar hulpbronnen, om het versterken en vergroten van veerkracht.
Daarom gebeurt het minstens zo vaak dat een cliënt en ik samen zitten te schateren.
Muizen hadden de weg gevonden naar onze keuken.
Ze knaagden hier en daar.
Lieten keutels achter op de vloer.
Vloeiden als een inktvlek weg door een kier als ik de keukendeur open deed.
Ze knaagden ook aan mij.
“Ik weet het niet meer” zei Daniëlle.
“Die avond is helemaal weg. Die hele periode, trouwens. Ik weet alleen nog wat vrienden en familie me later hebben verteld”.
Ze fronste haar voorhoofd en haar handen klemden om de stoel.
Ik vroeg van wat voor muziek ze hield, toen.
Ze begon te lachen.
“Hip-hop! Lekker dynamisch!”
Ik zag een beweging in heupen, romp en armen.
Maarten wil een stap verder.
In de afgelopen sessies hebben we tijd besteed aan veerkracht en het omgaan met emoties.
Nu wil hij terugkijken naar het moment van de levensveranderende ervaring zelf.
Hij heeft het gevoel dat er nog lading van dat moment aanwezig is en hem in de weg zit in het hier en nu.
Twee dagen was ik op Vlieland.
Omdat ik daar zin in had.
Wilde uitwaaien.
Bijkomen.
Brainstormen over nieuwe lezingen en workshops.
Als ik daar zin in had.
Ik was wel vaker een paar dagen weg. Voor werk of opleiding.
Maar niet eerder gewoon, omdat ik zin had.
Ongewoon, dus.
Smalle schouders
“Ik heb weer een aap op m’n schouder erbij”, zuchtte ze.
“Waarom kan ik nou nooit eens voor mezelf opkomen? Ik zeg nooit wat ik echt denk!”
Ik vroeg haar wanneer ze voor het laatst had gezegd wat ze echt dacht.
Ze haalde haar schouders op en keek naar haar schoen.
“Geen idee. Lang geleden. Misschien wel nooit.”
Niet te genieten
“Ik ben blij dat je weer naar háár toe gaat” had z’n vrouw gezegd.
Thuis vonden ze hem niet te genieten.
En na een sessie ging het tenminste weer een tijdje.
Paul zat wat in elkaar gezakt in de stoel.
Zijn gezicht stond strak en z’n ogen flitsten heen en weer terwijl hij vertelde dat hij zich vanaf het begin van zijn baan niet welkom voelde. Dat hij thuis snel boos en geïrriteerd was.
“Mijn kinderen herinneren me straks als een chagrijnige vent”, zei hij.
